Eerste dagen backpacken

Gister in de vroege ochtend om 6u heb ik na een heel mooie en intressante vakantie in Vietnam, Rijan, pa en ma uitgezwaaid toen ze weer naar huis gingen om te werken. Ik mocht toen gelukkig nog uitslapen tot 7u, want ik moest me om half 9 melden in een hostel een paar straten verderop vanaf waar mijn bus naar Cambodja zou vertrekken. In dit hostel sliepen Laura Root, een meisje die ik ken van vroeger, en nog twee vriendinnen van haar, Lisse en Marjolein. Zij gingen ook mee met dezelfde bus richting Phnom Phen. Toen ik aankwam in het hostel ontstond er al meteen onduidelijkheid over hoe duur het visum van Cambodja zou zijn. Ik heb dan ook voor de zekerheid al mijn euro's maar ingewisseld voor dollars. Dit duurde aar driekwartier. Gelukkig had de bus ook 20min vertraging dus kreeg ik mijn geld nog precies voordat we weg moesten. In de bus moesten we zo snel mogelijk onze paspoorten inleveren met minimaal 35$ erin. Deze hebben we tot de grens niet meer terug gekregen. Gelukkig sprak niemand Engels, dus werd alles keurig in het Vietnamees aan ons uitgelegd. Met de gps van google maps hielden we een beetje bij waar we reden en in de buurt van de grens stopte de bus. We moesten er duidelijk allemaal uit, maar niemand kon ons uitleggen of dezelfde bus met onze tassen ook de grens over zou gaan en op ons zou wachten. De assistent in de bus, aan wie we onze paspoorten hadden gegeven, begon al het gebouw in te rennen met een enorme stapel paspoorten. Toen we echt niemand konden vinden die iets kon uitleggen, gingen we hier maar in volle sprint achteraan. Dit bleek inderdaad een soort grensgebouw met metaaldetectoren en bagagecontrole, het is mij echter nogsteeds onduidelijk waarom je daar zomaar langs mocht lopen. Daarachter stonden een paar honderd mensen voor 2 loketten in de rij, wat echt niet leek op te schieten. Na een half uur wachten begonnen 2 mannen naast het loket vanalles te roepen. Dit bleken namen te zijn. Als je naam geroepen werd, mocht je je door de hele mensenmassa heen wringen om aan de voorkant je paspoort op te halen. Deze moest je laten controleren door een bewaker en nog geen 3 meter verder stond alweer zo'n mannetje van de bus: 'paspoort!'. Dus kon ik mijn paspoort weer inleveren. We konden even buiten chillen tot iedereen zijn paspoort terug had, voordat we de bus weer in moesten. Terwijl we aan het chillen waren kwam de man van onze bus naar ons toe en leek hij me duidelijk te willen maken dat hij mijn paspoort niet had ontvangen. Waarop ik in mijn beste vietnamees probeerde uit te leggen dat ik die toch echt aan hem gegeven had. Gelukkig kwam er 3 minuten later een mannetje in zo'n zelfde shirt aanlopen om aan onze assistent te vragen of hij toevallig ene 'B-master' in zijn bus had zitten, dat zou mijn paspoort moeten zijn. Zonder dat ik mocht kijken, gaf hij het paspoort en werden we naar de bus gestuurd. De assistent nogsteeds met alle paspoorten. Gelukkig was het wel onze eigen bus, dus we mochten ervan uitgaan dat onze tassen er nog wel inzaten. Na een km rijden stopten we weer. Hier kregen we eindelijk onze paspoorten weer terug en moesten we even het visum laten controleren. Een beetje moeite, maar we waren de grens over. Hierna volgde een erg moeie rit van nog 4u tussen mooie vlakten met reistvelden en af een toe zicht op de mekong rivier.
Eenmaal aangekomen in Phnom Phen stonden er tientallen tuktuks te wachten bij het busstation. Ze bieden je aan om je voor 5 dollar naar het hostel te brengen, maar uiteindelijk hebben we geregeld dat we gratis naar het hostel werden gebracht als we hem zouden boeken voor onze toer naar de killingfields. Ook hier hebben we flink op afgedongen, want hij gaat ons nu voor 20$ de hele dag rondrijden. Rond etenstijd kwamen we aan in ons super chille hostel met zwembad. Snel even een duik en daarna op zoek naar eten in de stad. We liepen, samen met een Iers meisje, Amy, richting de markt, maar na 20min lopen kwamen we erachter dat die 's avonds gesloten was. Ergens om de hoek dan maar gegeten bij een leuk lokal tentje waar je alleen kon kiezen tussen curry en soep. Althans dat dachten we, maar de curry was ook een soort soep. Hier zat kip in, maar dat was het laatste stuk van de poot wat ze met een groot mes, met bot en al in onze curry wisten te krijgen. In mijn soep vond ik dan ook de poot van de kip, met de 4 'vingers' en de nagels er nog aan. Toen ik die aan de kant geschoven had begon ik maar aan de donkere tofu. Beetje rare smaak, maar best oke, totdat bleek dat dit de lever was... toen ook die maar aan de kant geschoven. De smaak van de currysoep was erg goed, maar alle botsplinters en vreemde lichaamsdelen bemoeilijkten wel het eten. Na het eten was iedereen moe, dus gingen we vroeg slapen.
Vanochtend om 8u begonnen we met 4 meiden het buikspierprogramma. De andere 3 waren hier al een aantal dagen mee bezig, dus ik kon natuurlijk niet achterblijven. Even lekker gesport dus en daarna snel een duik in het zwembad. Rond een uur of 10 waren we helemaal klaar om op zoek te gaan naar ontbijt in de stad. Na lang zoeken en overleggen vonden we een leuk westers tentje waar we een heerlijke sandwich konden eten. Omdat we al 2 dagen geen werkende ATM hadden gevonden hadden we na het ontbijt allemaal nog ongeveer 1$ over. Eerst daar naar opzoek en daarna kon inze stadswandeling eindelijk beginnen. Cambodja heeft in tegenstelling tot Vietnam heel veel leuke tempeltjes, pagoda's en stupa's, wat het erg leuk maakte om door de stad te wandelen. We eindigden bij het Royal Palace, maar die was helaas nog een uur gesloten. We hebben toen bij de markt die gisteren gesloten was even rondgelopen en geluncht. Een heerlijk Vietnamees bord fried rice. Dat hadden we gemist hier in Cambodja. Na de lunch ben ik met Laura teruggegaan naar het paleis, terwijl de andere 2 weer naar het hostel gingen. Het paleis bestond uit tientallen prachtige gebouwen en stupa's, erg mooi om te zien. Maar we waren wel uitgeteld na de lange dag waarin we ruim 18km gelopen hadden en complet verbrand zijn door de zon. Gelukkig konden we na het laatste slopende half uur wandelen weer relaxen in het zwembad. Vanavond hebben we weer heel lekker lokaal gegeten. Het blijft toch spannend wat je krijgt als je 4 tienermeiden een restaurant ziet runnen terwijl ze geen woord Engels spreken en naar de pannen kijken alsof het de vuile onderbroeken van haar oma zijn. Nu lekker slapen, op naar de zware dag morgen op de killingfields.