Fun in the rain

Afgelopen zondag hebben Anne, Pauline en ik de bus genomen van Luang Prabang naar Vang Vieng. We konden kiezen tussen een bus die er 7u over deed met gratis lunch en een bus die er 4,5u over deed zonder maaltijd, voor dezelfde prijs. Die keuze was dus tussen: vroeg opstaan en lang opgepropt zitten of uitslapen, zwemmen, heerlijk ontbijten en om 14u de snelle bus in. Uiteindelijk toch maar voor het 2e gekozen. Blijkbaar hadden we een minivan met zachte leren stoelen waar we maar met zijn 5en in zaten. Ik had hierdoor een hele bank voor mezelf! De natuur hier in Laos is erg mooi. Overal groene bergen waar nog niemand ooit iets aan gedaan heeft. In het dal zie je overal rijstvelden. Toen we wegreden uit Luang Prabang was het licht bewolkt. Na een uur rijden, staken we een berg over en toen we daar aan de andere kant naar beneden reden waren er alleen maar laaghangende wolken. De rest van de weg naar Vang Vieng was dan ook onder die wolken en in de stromende regen. Onze chauffeur zette het echt op een racen en uiteindelijk waren we binnen 3u en 20min al in Vang Vieng. We werden afgezet op een busstation even buiten de stad, waar we met de stromende regen niet echt een sterke onderhandelingspositie hadden tegenover de tuktuks. Na wat moeite hebben we toch 33% van de prijs afgekregen en werden we ook nog keurig voor ons huisje afgezet. 

Anne, Pauline en ik hadden een huisje geboekt in een luxe resort. Hier betaalde je per bed hetzelfde als in een hostel, dus dat leek ons een mooi plan. Het was echter zo hard aan het regenen dat ook die 500m naar het stadje ons veel te ver leek. Om 8u hebben we dan toch maar onze poncho's aangetrokken en zijn we naar het stadje gelopen. Blijkbaar was mijn poncho zo lek als een mandje en was de binnenkant nog doorweekter dan de buitenkant. Onderweg dus maar een nieuwe gekocht, die overigens na een uur ook alweer allemaal scheuren vertoonde. Bij het eerste restaurantje dat we konden vinden zijn we naar binnen gerend. Hier hebben we de beste noodlesoep ooit gegeten. Je krijgt altijd een schaaltje rauwe groente naast je soep die je er naar eigen smaak in kunt doen. Hier lagen dit keer ook rode pepertjes bij. Deze heb ik met mijn vingers kleingemaakt en in de soep gedaan. Pauline waarschuuwde mij gelukkig dat ik daarna niet meer met mijn vingers aan mijn gezicht moest zitten. Waar ik echter niet aangedacht had was dat als je die soep met stokjes eten, er altijd wat soep opspettert. Een paar van die spatten kreeg ik in mijn gezicht en deze wreef ik even weg met een servetje. Dit was de grootste fout ooit. Ik had blijkbaar de peper nu helemaal over mijn gezicht verspreid en dit begon flink te branden en was helemaal rood. Gelukkig was het branden na een uurtje weer voorbij. 

Na het eten kwamen we uit bij de sakurabar. Hier was blijkbaar het mooiste feest van de stad. De bar was helemaal vol met toeristen, de helft was westers en de andere helft voornamelijk Zuid-Koreaans, maar er waren ook een paar Thaien en Laodiänen. Bij binnenkomst stonden en al 4 beerpongtafels die erg druk bezet waren. Daarnaast was een grotere tafel die helemaal volstond met Aziaten die op de vreemdste manier aan het dansen waren. Achterin was nog een bar en daar stonden voornamelijk de westerse mensen. Af en toe probeerde een Koreaan ertussen te komen, en dan probeerden ze heel stiekem een selfie met je te maken en daarna waren ze weer weg. Pas als je zelf met ze begon te praten, merkte je hoe verbaasd ze waren dat wij ook geïnteresseerd kunnen zijn in hen. Het zijn vaak heel aardige mensen, maar wel lastig om mee om te gaan in zo'n bar omdat ze compleet anders reageren op verschillende situaties en liedjes. In de Sakurabar kwamen we ook de 2 anderen uit de bus van die middag en Chrissy en Valentin (Duits meisje en Zwitserse jongen die we ook op de boot en in Luang Prabang al gezien hadden) tegen. Het werd met de hele groep een heel leuke avond. Zeker toen Disco Pogo gedraaid werd gingen we helemaal los. Om half 1 sloot deze bar helaas, maar we konden gelukkig nog door naar de club Room 101 waar het bijna net zo leuk was. Rond half 3 waren we thuis. 

De volgende ochtend werden we om 10u wakker. Het regende zowaar nog harder dan de dag ervoor, dus we hadden erg weinig zin om ons bed uit te komen. Toch vonden we dat we iets moesten gaan doen. Vang Vieng staat bekend om het Tuben: hierbij ga je in een rubberband de Mekongrivier op en kom je langs een aantal barretjes waar je al zittend in je band een drankje kunt doen. Toen we echter naar buiten liepen voelde de regen zo koud aan dat dit ons geen goed idee leek. Toen kwam het idee bij ons op om gewoon het dorpje in te gaan er ergens bij een bar aan de rivier te gaan zitten om daar spelletjes te spelen, maar dit leek ons ook zonde van de dag. We vonden in de lonelyplanet dat er ook een paar grotten waren in de buurt die de moeite waard moesten zijn. Van mensen die daar geweest waren, hoorden we dat het er zo modderig was dat je beter op slippers kon gaan omdat anders je schoenen erg vies werden. Gewapen met regenjassen, een waterdichte tas, slippers en vol goede moed waagden we ons door de stromende regen richting het dorpje. Hier vonden we een tuktuk die ons wel naar de grotten wilde brengen. Hij zette ons af voor een brug waar we moesten betalen om erover te mogen. Heel veilig zag het er niet uit, voornamelijk omdat de rivier al compleet buiten zijn oevers was getreden, maar oke dan. Deze brug bleek niet het grootste probleem van de dag te worden, want aan de andere kant van de rivier was alles een grote modderbende. Bij elke stap die we zetten gleden we weg of zakten we tot bijna onze knieën weg in de modder of een plas waarbij onze slippers zich vastzogen in de modder. Helaas was het idee van de slippers toch niet zo'n geweldig idee. Dan maar op blote voeten verder, maar dit was niet veel beter. We hebben denk ik een half uur gedaan over een stukje van 200m maar we hebben ook nog nooit zo veel gelachen! Bij elke stap die we zetten lagen we weer helemaal in een deuk om elkaar en onszelf omdat het echt onmogelijk was om door te komen. Daarna moesten we nog over smalle paadjes door het rijstveld die bijna nog gladder waren dan alles ervoor. Het was een wonder dat niemand daarin was gevallen. Na een hele tijd vonden we een grot, maar door het hoogstaande water leek het niet veilig om erheen te gaan. Dit bleek een grot te zijn waar je in droogseizoen gewoon doorheen kon lopen en in nat seizoen met rubberbanden doorheen moest. Blijkbaar stond het water er nu tot het plafond, dus was dat ook niet mogelijk. We zagen er mensen die aan het ziplinen waren. Omdat de grotten niet echt het hoogtepunt waren besloten wij ook te gaan ziplinen. Met zijn drieën kregen we 2 gidsen mee en klommen we een heel eind de bergen in over modderpaadjes en op natte slippers waar je continu uitgleed. Eenmaal boven kon het beginnen. Er waren 10 banen en een bruggetje waar we overheen gingen. Het uitzicht vanaf daarboven was geweldig, overal rijstvelden, bergen en groen. Na een paar banen draaide hij onze kabels om en konden we op ons buik als superman vliegen, heel grappig! Maar het laatste stuk was het vetst, hier zoefde je vlak over de snelstromende rivier en werd je aan het eind opgevangen door een elastiek. Toen we alle drie weer veilig beneden waren liepen we terug om onze spullen in te leveren. De man bood ons aan om, als we even op hem wachtten, ons nog naar de olifnatengrot te brengen. Dat deden we dan maar. We liepen een heel eind terug richting de tuktuk waar we bij de grot uitkwamen. Blijkbaar hadden we ons op de heenweg zo erg op het pad gefocust dat we de hele grot gemist hadden. Er was ook niet zoveel aan, maar toch wel leuk om te zien. 

Eenmaal terug bij de tuktuk, was onze chauffeur nergens te bekennen. We probeerden het aan wat locals te vragen en we dachten dat zij bedoelden dat hij zo wel zou komen. Gelukkig konden we in de bak van de tuktuk wel droog zitten om te wachten. Blijkbaar stond zijn deur gewoon open en na herhaaldelijk toeteren van ons, zagen we hem dan ook eindelijk aankomen over de brug. Hij verontschuldigde zich dat hij was gaan eten en de tijd was vergeten. In ruil daarvoor bracht hij ons wel helemaal terug tot voor ons huisje.

Die avond was een redelijke kopie van de avond ervoor. Het regende weer te hard, geen zin om naar buiten te gaan, maar toch gedaan. Na het eten was het nog wat vroeg voor de Sakurabar, dus gingen we eerst naar een Irish pub er tegenover. Hier was live muziek. Ook kwamen we Melanie tegen, een heel aardig Oostenrijks meisje waar we in Luang Prabang veel mee hadden opgetrokken. We konden er dus gezellig even bijkletsen. Rond half 10 veeplaatsten we ons naar de Sakurabar. Hier kreeg je als je 2 glazen wodka bestelde een gratis t-shirt. De dag ervoor had ik er een gescoord door 1 drankje te kopen en erg goed te onderhandelen met de barman. Dit shirt had ik echter niet aan, want die was helemaal vues geworden in de modder die middag. Ik kwam een Koreaans meisje tegen met 5 shirts aan. Toen ik haar erop wees begon ze ze een voor een rond te slingeren en uit te delen aan haar vrienden. Een van die shirts vloog uit haar handen en viel over mijn biertje. Toen ik hem aan haar terug wilde geven zei ze dat ik hem mocht hebben. Verder heb ik gisteravond veel leuke Nederlanders ontmoet en kwam ik heel veel mensen tegen die ik de avond ervoor ook gesproken had. Ik kijk er nu al naar uit om er vanavond voor de laatste keer heen te gaan. Na de Sakurabar gingen we gister door naar Viva. Dat was een mooie afsluiting van de avond en tevens laatste avond met Anne en Pauline.

Vanochtend vertrokken zij al naar Vientiane. Ik kon gelukkig nog een beetje uitslapen, maar moest daarna ook mijn spullen inpakken. We sliepen namelijk op een 3 persoons kamer in het resort en dat qas in mijn eentje wel wat te duur. Ik heb een ander hostel geboekt en ben daar vandaag door de regen heen gelopen. Hier zijn heel veel leuke mensen en bijna iedereen had het plan om vandaag te gaan tuben. Helaas staat het water nu zo hoog dat het te gevaarlijk is en het tubingcentrum is dan ook gesloten. Dat gaf me wel mooi de tijd om even bij te slapen en mijn blog te schrijven.