Op doorreis naar Buenos Aires!

Na een iets te warm, maar verder prima vluchtje naar Madrid, kwamen we zonder problemen met de hele groep aan in het mooie Spanje. Hier leek echt het spel 'wie is de mol' te zijn begonnen. André had op schiphol aan Ekki gevraagd of ze tegen iedereen kon zeggen dat ze op schiphol hun boardingpass voor de vervolgreis konden ophalen. Ekki zegt dat ze dit keurig gedaan heeft. Maar toen we bijna bij de gate in richting Argentinië waren, bleek de mol aardig aan de gang te zijn geweest. Meer dan de helft van het team had de boodschap niet meegekregen en had nog geen boardingpass. Eerst maar met het hele team langs de transferbalie. Helaas was die, net als alle tapasbarretjes, alweer dicht. Nog even geprobeerd het noodnummer te bellen, maar toen ook dat niet lukte moest meer dan de helft helemaal terug naar de incheckbalies. De rest heeft een heerlijk hamburgertentje opgezocht waar in alle rust gewacht kon worden op het hele team. Na een klein uurtje, een nieuwe handbagage controle en een mooi rondje over de luchthaven, was het team weer ruim op tijd compleet. Nog even flesjes water vullen en de laatste happen op eten voordat we mochten boarden in de dreamliner van Air Europa richting Buenos Aires.
De vlucht naar Buenos Aires zou 12u duren. Gelukkig had elke stoel een eigen beeldschermpje met films die ook weer als team bekeken werden. Bijna het hele team zat gezellig bij elkaar, dus het was een wonder dat er ook nog geslapen is. Aan het eind van de vlucht kregen we nog een behoorlijk basic ontbijt, met iets dat geloof ik een tosti moest voorstellen. En daarna mochten we uitstappen. Met wat gesteun en gekreun, dikke voeten en enkels en suf van de warmte mochten we aansluiten in een iet wat lange rij voor de paspoortcontrole. Na de controle mochten we nog op zoek naar bagageband 10. Het bijzondere was alleen dat er maar 7 bleken te zijn. Gelukkig was André zo scherp om onze bagage bij bandje 1 te spotten. Snel door de volgende tassencontrole, waarna we eindelijk de vlam van onze eagle mochten ontmoeten: Hernan. Hij stond ons heel lief of te wachten met zijn princess auto, een andere man, en 2 meiden van 16 en 20 die redelijk Engels spraken. We werden met de hele groep in een redelijk antieke bus, onder het genot van een Nederlands muziekje, naar ons hotel met zwembad gebracht: Posada de San Isidro.