Laatste dagen alweer

Inmiddels ben ik alweer veilig thuis is het koude en natte Nederland, maar voordat het zover was heb ik nog een aantal dingen beleefd die ik zeker met jullie wil delen.
Dinsdag 21 juli had ik mijn laatste blog geschreven in Vang Vieng, Laos. Hier gaat normaal iedereen tuben over de rivier, maar helaas was de rivier te hoog en te gevaarlijk om dat te gaan doen. Het had heel veel geregend, dus de stroming was veel te sterk. Anne en Pauline waren die ochtend al naar Vientiane vertrokken dus ik moest me die dag gaan vermaken met nieuwe mensen in een nieuw hostel.
Gelukkig werd het net nadat ik klaar was met het schrijven van mijn blog droog. Ik ben dan ook maar meteen een rondje gaan lopen door het stadje. Ik was er al 3 dagen, maar ik zag nu voor het eerst dat het stadje helemaal omringd was door prachtige bergen en bossen. Door de zware bewolking was dit helemaal niet te zien. Ik ben over een gammel bamboebruggetje gelopen om op een eiland een paar foto's te maken van de mooie bergen. De rivier stroomde inderdaad zo hard dat het tuben veel te gevaarlijk zou zijn. Daarna liep in een barretje in waar een Amerikaans meisje zat die al een paar maanden in Laos werkt. Ze vertelde me heel veel leuke weetjes over het land. Maar zij moest die middag werken, dus helaas kon ze met niet mee naar buiten met het mooie weer.
Bij het hostel kwam ik vervolgens een Zwitsers koppel en een Oostenrijks meisje tegen. Met hun ben ik uit eten gegaan. Ik had weer zin in iets westers, dus ik bestelde een pasta pesto. Ik wist niet dat je zoiets zo slecht kunt maken. In het vervolg dus maar weer gewoon rijst en noodelsoep! Na het eten hebben we met zijn 4en nog wat gedronken in de bar met het aardige Amerikaanse meisje waarna we weer naar de Sakurabar gingen. Helaas waren deze mensen niet zo van het feesten. Ik liep even weg en ontmoette twee Nederlandse meisjes die zowaar nog saaier bleken te zijn. Dit leek de minst leuke avond te worden. Toen ik weer terugkwam bij de Zwitsers waren zij in gesprek geraakt met een Chinees kereltje (wij denken dat hij 16 was, maar hij zei dat hij 23 was). Hij was er met (ik denk) zijn ouders en zijn zus. Hij bood ons allemaal een biertje aan. De biertjes in Azië zijn allemaal 0,640L. Vervolgens vertelde hij dat als je met een Chinees proostte dat je daarna je hele drankje in 1x op moest drinken. Gelukkig spaarde hij ons en mochten we na 1/3 al stoppen met adten. Hij bleef de hele avond bier, sigaretten en lachgasballonnen kopen. De Zwitserse jongen bood hem daarop een slok uit zijn glas gin-tonic aan. De jongen nam er een slok uit en gooide daarna het hele glas weg. Toen de Zwitser om een nieuw glas vroeg, ging de jongen naar de bar en haalde hij een bier voor hem. Rare mensen die Chinezen.
Na een paar biertjes ben ik met een paar groepen Koreanen gaan dansen, want die vinden het helemaal geweldig als een westerling met ze wil dansen. Toevallig werd toen net de Macarena gedraaid. Er zat dan ook niets anders op dan deze dans aan de Koreanen te leren. Aan het eind van het lied heb ik zeker 15 Koreanen zover gekregen dat ze het hele dansje mee konden doen.
De volgende dag kon ik lekker uitslapen want mijn bus naar Vientiane zou pas om 1u komen. Zoals wel vaker in de ze landen kwam hij uiteindelijk pas om 2u. Ook deze man reed pittig door. Toen iedereen in de bus half lag te slapen reden we door een dorpje waar kinderen aan het spelen waren.
Zonder te kijken rende een meisje van een jaar of 8 zomaar de straat over. De chauffeur probeerde op zijn aller hardst te remmen. Gelukkig hebben we het meisje op minder dan een halve centimeter net gemist. De hele bus was wel direct wakker.
In Vientiane was het nog een eindje lopen naar het hostel. Ik had een hostel geboekt met zwembad, dus daar keek ik al erg naar uit. Tot mijn grote verbazing zaten Anne en Pauline nog bij het hostel te wachten op de nachtbus die ze gingen nemen. We konden dus nog wel even echt afscheid nemen! Toen zij in de bus zaten ben ik zo snel mogelijk naar het zwembad gerend. Hier bleek de Oostenrijkse Melanie en een Duitse vriend te zijn. Meteen was het dus weer gezellig. Met hen, een Argentijnse jongen en een Nederlandse jongen zijn we uiteten gegaan. Helaas was Melanie vegetarisch en kon ze echt nergens eten vinden. Toen we klaar waren met eten is zij met de Duitse jongen nog apart door de stad gaan lopen om eten te zoeken. De Argentijn, Nederlander en ik liepen over de night market terug naar het hostel. Het was pas 10u, maar de markt begon nu al af te sluiten. Onderweg zagen we bij toeval een rooftopbar die er wel gezellig uitzag. Deze moest natuurlijk wel even getest worden. Toen we boven waren, bleek het wel een bijzondere plek te zijn. Het was een goed mix tussen: backpackers, locals, prostituees, ladyboys, she-males en oude lelijke (Engelse?) mannetjes. Genoeg dus om je een hele avond over te verwonderen.
Toen we aan het eind van de avond terug kwamen bij het hostel, bleek een Pools meisje die ik kende uit Luang Prabang ook in hetzelfde hostel te slapen. Met haar en een Engels meisje zijn we de volgende dag naar het boeddhapark gegaan. Het hotel bood een toer aan voor 8 euro pp erheen, maar van anderen hoorden we dat als je de lokale bus nam, voor 1,5 euro retour kon. Het was nog wel een half uur lopen naar het busstation door de mooie Frans-koloniale stad waar we oa langs het koninklijk paleis kwamen. Rondom het busstation stonden meerdere tuktuks te wachten. Een van die chauffeurs kwam meteen naar ons toe en vertelde ons dat we niet met de bus konden gaan, want die zou ons op 10km van het park afzetten zodat we de rest konden lopen. We vonden zijn verhaal echter redelijk ongeloofwaardig. Nog geen 100m verder stond al een bus klaar die inderdaad gewoon precies voor de ingang van het boeddhapark zou stoppen. Hier zijn we ingestapt en 3 kwartier later waren we aangekomen bij een van de weinige attracties van Vientiane: het boeddhapark. Dit was een soort groot grasveld waar honderden verschillende soorten boeddabeelden op stonden. Zo was er een kunstwerk met 4 verdiepingen waar je helemaal op en in kon klimmen en er was een liggende boeddha die minimaal 50 meter lang geweest moest zijn. Het was weer eens totaal wat anders dan alle tempels die we de afgelopen maanden gezien hadden, maar het was ook wel een beetje creapy. Na een klein uurtje hadden we het wel gezien en liepen we weer terug naar de uitgang. Precies op dat moment stopte er een bus vlak bij de uitgang. Het was nog zeker 500m lopen en de bus had een ander busnummer dan onze bus op de heenweg, dus wij besloten maar heel rustig door te lopen en op de volgende bus te wachten. Toen we de uitgang gepasseerd waren stond de bus er nogsteeds en begon de chauffeur zelfs naar ons te roepen. Wij vroegen dan maar of hij naar Vientiane busstation zou gaan en dan bleek ook het geval. Op ons gemakje liepen we dan maar deze bus in, die dus ruim 5min alleen op ons heeft staan wachten. Blijkbaar was de regel voor de bussen dat ze niet leeg op het eindstation aan mogen komen, want vervolgens hebben we bij de grens met Thailand ook nog eens ruim een half uur met de bus staan wachten totdat de bus precies vol zat. Een reis die normaal een half uurtje zou duren, kostte ons nu wel 1,5u.
De 3 andere attracties in Vientiane waren de Royal Palace, de Arc de Triomphe en een mooie tempel. De meiden waarmee ik naar het boeddhapark was geweest vonden dat ze genoeg hadden gedaan die dag, dus ik ben maar in mijn eentje langs het Royal Palace geweest en daarna naar de Arc de Triomphe. Deze zag er bijna hetzelfde uit als de Arc de Triomphe in Parijs waar ik zo'n 12 jaar geleden ben geweest, alleen had deze naast Franse versieringen ook veel hindoeistische en boeddhistische versieringen. Ook kon je erin helemaal naar boven klimmen, wat een mooi uitzicht gaf over de stad. Na een veel te lange wandeling terug naar het hostel, al zoekende naar lunch onderweg. Kwam ik redelijk vermoeid aan in de straat bij het hostel. Hier zaten Chrissy en Valentin voor de deur van een ander hostel. Super gezellig, ik had nooit verwacht die weer te zien. Blijkbaar had Valentin ook precies dezelfde vlucht geboekt als ik voor de volgende dag, de vlucht om 7u 's ochtends naar Bangkok.
Toen ik teveel honger kreeg ben ik snel in een compleet verlaten restaurantje naast mijn hostel wat gaan eten, waarna ik nog een laatste keer van het zwembad kon genieten. Hier was het Poolse meisje van die ochtend al aan het zwemmen. We hebben ons zeker 1,5u kostelijk vermaakt in het zwembad met een Nivea opblaasstrandbal. Na het zwemmen was het alweer etenstijd. Met het Poolse meisje en 2 Engelse jongens zijn we uit eten gegaan. Omdat het mijn laastse avond in Laos was, moesten we natuurlijk een goed afscheidsmaaltje vinden. Deze vonden we in de lokale hamburgertent om de hoek die oprecht bijzonder goede hamburgers kon maken. Na het eten moest ik zorgen dat ik al mijn geld kwijt zou raken, want de Laodiaanse munteenheid Kip was zo weinig waard dat je deze in geen enkel ander land kon omwisselen voor een andere munteenheid. Eerst dus maar even naar de nightmarket voor de laatste souvenirtjes. Toen het te hard begon te regenen zijn we zo snel mogelijk naar binnen gevlucht. We kwamen uit in de rooftopbar waar ik de avond daarvoor ook was. De mensen waren er nog even vreemd en er zaten nu zelfs nog een aantal dezelfde oude mannetje, wederom alleen, aan een tafeltje. Om een uurtje of 10 was toch echt mijn geld op, maar het was alleen maar harder gaan regenen. De mensen met wie ik was wilden nog heel graag blijven en vonden het zo gezellig dat ze nog tot half 1 mijn biertjes hebben betaald. Om die tijd ging de bar namelijk sluiten en werd de rekening heel subtiel naar onze tafel gebracht. Toen we terug liepen naar het hostel kwamen we Jeroen, Valentin en een vriend van hun tegen die onderweg waren naar de zojuist gesloten rooftopbar. Zij hebben niets meer kunnen vinden wat open was. Na nog even bij het hostel gechilld te hebben, moest ik echt gaan slapen, want ik moest om 5u alweer in de tuktuk naar de luchthaven zitten.
Normaal kon je altijd prima in je t-shirtje rondlopen, maar die ochtend om 5u regende het en was het heel koud in de tuktuk. Dat was echt een kwartier afzien voordat ik op de luchthaven was. Hier probeerde ik in te checken, maar ze vertelden me dat er een probleem was met mijn ticket en dat ik moest wachten tot de service desk open zou gaan. Een uur voor de vlucht was deze nog niet open. Nog maar even vragen hoe lang de checkin open zou blijven, gelukkig nog een half uur. 40 minuten voor de vlucht kwam er eindelijk iemand bij de service balie die het probleem kon oplossen. Gelukkig was de luchthaven van Vientiane de kleinste internationale luchthaven die ik ooit gezien heb, dus was ik nog ruim op tijd voor mijn vlucht. Valentin was er inmiddels ook. Achter de douane was maar 1 ruimte met alleen maar stoeltjes en 2 gates. Het zat hier redelijk vol met mensen en er was een grote televisie waar vrouwenvolleybal China-Japan werd uitgezonden. Die mensen waren blijkbaar allemaal redelijk fan van volleybal. Valentin en ik hebben ons kostelijk vermaakt door vooral naar de mensen te kijken en met een schuin oog ook naar de wedstrijd.
Na 1,5u vliegen, in een gammel propellervliegtuigje die niet harder vloeg dan 450km/u, kwamen we aan in Bangkok. Valentin moest naar de andere luchthaven van Bangkok om door te vliegen naar een eiland en ik wilde die middag nog een vlucht pakken naar huis. De KLM vlucht zat redelijk vol, dus het was een kleine kans dat ik daar mee zou komen. 45min na de KLM vlucht ging er een Swiss air vluchgt naar Zurich, hier had ik dan ook maar tickets v oor geregeld. Het mooie van Bangkok airport was dat ze de stand-by passengers nog bij de incheckbalie laten wachten totdat het inchecken sluit en ze weten wie ze een boardingpass kunnen geven en wie niet. Als het bleek dat ik niet mee kwam, kon ik dus nog makkelijk de vlucht van Swiss air halen. Gelukkig kreeg ik als allerlaatste toch een boardingpass voor de KLM vlucht, stoel 15J. Ook bleven er 2 mensen staan. Zij zijn daarna maar met de Swiss air vlucht meegegaan. omdat het inmiddels nog minder dan een uur was voordat de vlucht zou vertrekken, zijn we in volle sprint door alle controles gerend naar de gate. Eenmaal aangekomen bij de gate moesten de laatste 7 stand-by passengers hun boardingpass en paspoort even inleveren. Iedereen kreeg andere stoelnummers toebedeeld dan eerst, wat veel commotie opleverde, voornamelijk bij de gezinnen met kinderen die nu niet meer bij elkaar zaten. Iedereen kreeg zijn paspoort terug, behalve ik. Mij werd verteld dat die laatste stoel er toch niet was, dus dat ik niet kon vliegen. Ik heb eerst geprobeerd om toch mee te komen op een jumpseat, maar die had de bemanning al overruled. Toen legde ik het verhaal uit dat ik ook een ticket had voor de Swiss air vlucht. Met het vrouwtje dat mij begleidde zijn we zo snel mogelijk naar de uitgang gerend. Eerst moest ik mijn visum stempel laten cancellen. En daarna door naar de balie van Swiss, helemaal aan de andere kant van de vertrekhal. Ik kreeg hier heel gemakkelijk te horen dat ik niet mee kon omdat de checkin al gesloten was. Toen het vrouwtje die met me mee was gerend het hele verhaal eromheen uitlegde gingen ze toch maar allerlei mensen bellen om te kijken of ik niet toch meekon. Helaas lukte dit echt niet en moest ik met het vrouwtje samen langs allemaal douanepoortjes om mijn tas weer op te halen die van het vliegtuig was geladen.
De laatste mogelijkheid om die dag te vliegen was met Quatar air om 8u 's avonds. Na even zoeken naar hun kantoor, konden zij me gelukkig al snel vertellen dat die vlucht ook al helemaal vol zat. Er zat dus niets anders op dan Bangkok in om een hostel te zoeken. Er is vanaf de luchthaven een soort treintje aangelegd richting de stad. Voor minder dan 2 euro was je al aan de buitenrand van de stad. Hier was een leuk hostel, maar deze kostte 25 euro per nacht op een slaapzaal. Dit vond ik veel te duur vergeleken met alle andere hostels in Thailand die nooit meer dan 6 euro hadden gekost. Ik was al vrij moe door de korte nacht, het lange reizen en al het gezeik op de luchthaven dat deze tegenslag in prijs me net teveel tegenviel. Met mijn backpack op mijn rug ben ik een half uur lang gaan rondzwerven, maar alle hostels, guesthouses en hotels in die buurt waren nog duurder of bijna net zo duur maar heel saai. Uiteindelijk ben ik toch maar teruggegaan naar het eerste hostel. Op mijn kamer was een heel aardig Schots meisje die veel wist te vertellen over dat deel van Bangkok. Met haar en een stuk of 10 anderen uit het hostel zijn we op de markt gaan eten voor ongeveer €0,20. Een flesje water was er nog bijna net zo duur. Na het eten gingen we weer terug naar het hostel. Hier waren een paar mannen Muay Thai boxing aan het trainen, dus daar ben ik even bij gaan kijken. Al snel vroegen ze of ik ook mee wilde doen. Tot hun verbazing zei ik uiteraard ja, wat betekende dat ik bijna een uur privétraining van ze gekregen heb.
Die avond zat bijna iedereen uit het hostel gezellig buiten met een biertje en de gratis popcorn van het hostel. Het was een super gemengde groep, met mensen uit: Duitsland, Engeland, Schotland, Australie, China, Zweden, Egypte, Syrie, Maleisie, Frankrijk, Amerika en ik als enige Nederlander. Het leuke aan zoveel verschillende nationaliteiten is dat je altijd weer nieuwe dingen leert over andere culturen. En voornamelijk dat ze allemaal van een biertje en gezelligheid houden. Na een paar biertjes bij het hostel hebben we een tuktuk genomen naar Khao san road, de toeristenstraat van Bangkok. Hier hebben we mijn allerlaatste avond van mijn reis bijzonder goed gevierd in een paar heel leuke barretjes!
Toen alles om een uur of 1 echt dicht ging, hebben we weer een tuktuk naar het hostel genomen. Hier kon ik nog even een paar uurtjes slapen voordat ik de volgende dag echt naar huis zou vliegen.
Het was inmiddels zaterdag 25 juli. De vlucht zag er een stuk beter uit dan de dag ervoor. En ik heb me een dag, boven mijn verwachtingen, erg goed vermaakt in Bangkok. Het was nu tijd om terug te vliegen naar huis. We hoorden al van het bijzonder slechte weer in Nederland met harde wind en een paar geannuleerde vluchten, maar onze vlucht ging gewoon door. Toen ik 11u later op Schiphol landde was de wind ook gelukkig was gaan liggen. Het was nog wel heel erg druk met vliegtuigen waardoor we ruim een kwartier hebben moeten wachten voordat we bij de gate konden. Ook de paspoortcontrole duurde erg lang. Ze hadden een nieuw systeem met poortjes geopend, maar die was nog heel traag en bij de helft van de mensen moest er nog assistentie komen van de douane. Het voordeel was dan wel weer dat mijn tas al op de band lag toen ik daar aankwam. Ik wist dat een van mijn ouders me zou komen ophalen. Maar het was een heel leuke vrassing dat mijn beide ouders, Rijan en Cor en Ineke er allemaal waren om me op te halen! Het was een mooie reis, maar dan voelt het ook wel weer goed om weer thuis te komen.